2 lutego

1676 - w katedrze wawelskiej ks. prymas Andrzej Olszowski koronował Jana Sobieskiego (1629-1696) na króla Polski. Akces do stronnictwa dworskiego, za panowania Jana Kazimierza, zapewnił zdolnemu oficerowi, jakim był Sobieski, szybką karierę polityczną, a w 1665 r. urząd marszałka wielkiego koronnego. W październiku 1667 r. zabłysnął talentem, zwyciężając w bitwie pod Podhajcami pięciokrotnie silniejsze wojska Kozaków i Tatarów.  Nagrodą za to była buława hetmana wielkiego koronnego. 

Koronacja gnuśnego Michała Korybuta Wiśniowieckiego postawiła Sobieskiego w opozycji do władcy. Mimo sporów z królem bronił Kresów przed zagonami tatarskimi. Jesienią 1672 r. na czele 3 tys. żołnierzy zniósł kilkudziesięciotysięczne siły tatarskie, odbijając liczny jasyr. 11 listopada 1673 pod Chocimiem odniósł świetne zwycięstwo nad armią turecką. 

Szlachta ceniła ludzi rycerskich, odważnych i szczęśliwych w boju, stąd po śmierci Wiśniowieckiego wybrała na króla hetmana Sobieskiego. Nowy monarcha musiał odłożyć koronację o ponad półtora roku ze względu na zagrożenie ze strony Turcji. 

Jan III początkowo próbował prowadzić politykę w sojuszu z Francją. Gdy to nie przyniosło spodziewanych korzyści, wszedł w alians z Austrią, by przy jej wsparciu postarać się o odzyskanie utraconego za panowania Michała Korybuta na rzecz Turcji Podola. Nowe przymierze przyniosło wielki triumf pod murami Wiednia, który rozsławił imię króla Polski na całym świecie. Niestety, do pokonania imperium otomańskiego i odzyskania Podola droga była bardzo daleka. Uhonorowany przez papieża Innocentego XI tytułem Obrońcy Wiary Sobieski w szeregach Ligii Katolickiej prowadził kolejne wyprawy przeciw Turcji. 

Dręczony chorobami, których po części nabawił się w obozach wojskowych, zmarł 17 czerwca 1697 r. Owoce jego pracy zebrała Polska za panowania kolejnego władcy Augusta II Mocnego, odzyskując w 1699 r. Kamieniec Podolski.